Gepubliceerd in De Standaard, Al Arte magazine, Vice Nederland, Vice België, Mo Magazine.
“Mijn broers Saed en Salah waren 15 en 17 jaar. Ze zijn vermoord door bombardementen in 2008 en 2012”, zegt Hamza. Hij wist opwellende tranen beschaamd uit zijn ogen. “Ik kan de geluiden van bommen en de beelden van stervende vrienden maar niet uit mijn hoofd krijgen. Onafgebroken hoor ik mijn moeder huilen om het verlies van mijn broers.”
Hamza neemt veruit de grootste risico’s van de bende. Met een lach op zijn gezicht springt hij van metershoge verwoeste huizen. Hij is alles kwijt, hij heeft niets meer te verliezen. Hamza beoefent samen met zijn vrienden ‘parkour’, een sport waarbij jongeren lopend en springend enorme hindernissen overwinnen. Ze springen van dak tot dak en maken gracieuze salto’s. ‘Parkour’ is een populaire sport in Gaza. “Door ‘parkour’ te beoefenen voel ik me vrij als een vogel en onoverwinbaar,” zegt Fahed. “Na de oorlog beoefenden we ‘parkour’ op de kapot geschoten huizen. Die filmpjes hebben we op youtube gezet. Zo kunnen aan de Israëli tonen dat ze onze huizen kunnen bombarderen, onze kinderen kunnen doden, maar dat onze ziel nog niet kapot geschoten is.“
Aan het begin van hun leven zouden ze moeten staan. Vol goede moed studeren ze Engels, fotografie, wetenschappen... binnen de grote betonnen muur die hen scheidt van de wereld buiten Gaza. Maar ook binnen Gaza lopen ze onvermijdelijk tegen een muur aan. De werkloosheid in Gaza bereikte dit jaar een recordhoogte van 60 % onder de jongeren. Ook het strenge Hamas regime is voor vele jongeren moeilijk om dragen. Terwijl ze van huis naar huis springen lachen ze met een blote Rihanna op het net en imiteren ze de zombies uit ‘the walking dead’. Net zoals bij jongeren in ons land, zijn hun handen vergroeid met hun smartphone. Het internet is hun enige blik op de wereld. Het is het uitzicht door de tralies van hun kooi. Het regime in Gaza, Hamas, heeft liever geen westerse invloed op jongeren en laat dat ook blijken. Ongetrouwde meisjes mogen niet naast jongens lopen op straat. De modepolitie ziet er op toe dat het haar van jongens niet te lang is. Hamas snoert soms de mond van wie een andere mening heeft en deinst er niet voor terug om daarvoor extreem geweld te gebruiken.In juni 2014 werd Gaza weer getroffen door een bloedig conflict. Het is de vierde oorlog die Hamza en Fahed meemaken in hun jonge leven. Zoals vele van hun vrienden dragen ze trauma’s mee.
‘Israël bombardeerde ons ’s nachts,’ zegt Saed. ‘We konden de sterren niet zien door de lichten van de helikopters. Elke nacht baden we stil in een hoekje. Bang, doodsbang, omdat elk moment een bom ons huis kon raken.“Ik sliep”, fluistert Hamza, “toen een bom het huis van onze buurman raakte. De rook waaide onze kapotgeschoten ramen binnen. Ik vluchtte in pyjama ons huis uit. Ik trapte op mijn versmoorde adem. ‘s Morgens zag ik hoe ons huis vernield was. Ik hoop dat het nog te herstellen is,” glimlacht hij, “maar mijn hart is dat al lang niet meer.“